-
1 border
['bɔːdə(r)] 1. n( of country) granica f; ( for flowers) rabat(k)a f; ( on cloth) lamówka f; ( on plate) obwódka f- Borders2. vtleżeć wzdłuż +gen; (also: border on) graniczyć z +instrPhrasal Verbs:* * *['bo:də] 1. noun1) (the edge of a particular thing: the border of a picture/handkerchief.) brzeg, skraj2) (the boundary of a country: They'll ask for your passport at the border.) granica3) (a flower bed round the edge of a lawn etc: a flower border.) rabata2. verb((with on) to come near to or lie on the border of: Germany borders on France.) graniczyć z3. noun(the border between one thing and another: He was on the borderline between passing and failing.) granica, linia graniczna -
2 verge
[vəːdʒ] 1. n ( BRIT)( of road) pobocze nt2. vt"soft verges" ( BRIT) — napis informujący o niebezpiecznym miękkim poboczu
Phrasal Verbs:- verge on* * *[və:‹] 1. noun(the (grass) edging of a garden bed, a road etc: It's illegal to drive on the grass verge.) krawędź2. verb(to be on the border (of): She is verging on insanity.) być bliskim, graniczyć z -
3 border on
graniczyć z +instr -
4 verge on
vt fusgraniczyć z +instr
См. также в других словарях:
graniczyć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIa, graniczyćczę, graniczyćczy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} o jakimś obszarze, terytorium: przylegać do czegoś, mieć wspólną granicę; sąsiadować : {{/stl 7}}{{stl 10}}Graniczyć z… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
graniczyć — ndk VIb, graniczyćczę, graniczyćczysz, graniczyćicz, graniczyćył 1. «przylegać do czegoś terytorialnie, mieć wspólną granicę» Polska graniczy od południa z Czechami i Słowacją. Ogród graniczył z podwórzem. Pole graniczyło z lasem i rzeką.… … Słownik języka polskiego
graniczyć — Coś graniczy z cudem «o czymś nieprawdopodobnym, prawie niemożliwym, co zdarza się bardzo rzadko»: Przedostanie się z jednego końca miasta na drugi, w godzinach szczytu, graniczy z cudem. GłW 11/03/1999 … Słownik frazeologiczny
miedza — Graniczyć, sąsiadować, mieszkać o miedzę (z kimś) «mieszkać w przyległym domu, gospodarstwie, w sąsiedniej wsi itp.»: Do opuszczonych przez rdzennych Mazurów gospodarstw, leśniczówek, rybakówek stopniowo, ale już systematycznie wprowadzali się… … Słownik frazeologiczny
cud — 1. pot. Cuda niewidy, wianki «o czymś (rzekomo) niezwykłym, rzadko spotykanym; także: o czymś niezrozumiałym, dziwacznym»: (...) zostaje zatrzymany przez patrol MO, oskarżony o cuda niewidy, usunięty z partii (...). P. Kuncewicz, Agonia. 2. pot.… … Słownik frazeologiczny
dotykać — ndk I, dotykaćam, dotykaćasz, dotykaćają, dotykaćaj, dotykaćał, dotykaćany 1. forma ndk czas. dotknąć (p.) 2. «sięgać aż do czegoś, stykać się, graniczyć z czymś» Ulica dotyka parku … Słownik języka polskiego
graniczenie — n I rzecz. od graniczyć … Słownik języka polskiego
miedza — ż II, DCMs. miedzadzy; lm D. miedz «wąski pas nie zoranej ziemi między uprawnymi polami, rozgraniczający te pola; granica» Iść miedzą. ◊ Graniczyć, sąsiadować itp. o miedzę «mieszkać w przyległym domu, gospodarstwie, w sąsiedniej wsi itp.» przen … Słownik języka polskiego
przylegać — ndk I, przylegaćga, przylegaćają, przylegaćał 1. «być ściśle dopasowanym do czegoś, dotykać bezpośrednio; opinać ściśle, przywierać do czegoś» Deski podłogi ściśle przylegają do siebie. Włosy (gładko) przylegały do głowy. Koszula przylegała mu do … Słownik języka polskiego
przytykać — ndk I, przytykaćam, przytykaćasz, przytykaćają, przytykaćaj, przytykaćał, przytykaćany 1. forma ndk czas. przytknąć (p.) 2. «stykać się, graniczyć z czymś; przylegać do czegoś» Jego ogród przytyka do naszego … Słownik języka polskiego
sąsiadować — ndk IV, sąsiadowaćduję, sąsiadowaćdujesz, sąsiadowaćduj, sąsiadowaćował 1. «być czyimś sąsiadem; mieszkać w pobliżu kogoś; rzadziej: zajmować miejsce przy kimś, siedzieć obok kogoś» Sąsiadować z kimś przez ścianę. Sąsiadować z kimś przy stole. 2 … Słownik języka polskiego